Gdzieś

Jesienna zmienna pogoda, wywołuje zmienne nastroje. Świat powoli się kurczy z zimna, drzewa już w większości pogubiły listowie, a przecież do listopada mamy jeszcze parę dni. Ale, na szczęście, nie wiedzieć skąd, aura pogoniła chmurną zasłonę i przez parę dni lazur nieba dominował nad naszymi głowami. Takiej okazji nie sposób nie wykorzystać. To są ostatnie dni gdzie można się gdzieś wybrać. Gdzie? Po prostu gdzieś. Żółte dywany poszycia, przyjemnie, a wręcz milusio szeleszczące pod stopami oraz cisza zakłócana jedynie przez przelatujące ptaki, to sceneria taka sama w każdym miejscu, dokąd się wybraliśmy. Promowanie dziś jakiegokolwiek otoczenia nie byłoby eleganckie w stosunku do reszty świata. Dlatego nie wspomnę, że zapisane aparatem zdjęcia prezentowane poniżej, to okolice Kowar, Jeziora Daisy, Chełmca, Szczawna Zdroju, Strugi. Dodatkowo Janusz przysłał mi zdjęcia zrobione gdzieś na szlaku na Śnieżkę. Jak widać moje i jego obrazy oraz krajobrazy różnią się tylko wysokością. Czyż nie?

W związku z wrodzoną chytrością, nie postawię… retorycznego pytania, ale dam taką odpowiedź. Świat jak krzak głogu z daleka ciekawi, ale z bliska okazuje się być jeszcze piękniejszy, zwłaszcza jak grona owoców oświetla promień słońca. Wszędzie jest uroczo, wystarczy chcieć przyjrzeć się z bliska temu, co jest niedaleko. Przecież interesujące nas odległe zakątki też są dla kogoś bliskie.

Pole zachwytu florą z godziny na godzinę robi się coraz mniejsze, aż wszelkie kolory znikną pod bielą śniegu. A wtedy jedynie kształt powierzchni Ziemi niczym kibić kobieca będzie nas podniecać. Tak to jesienna pora filozofa robi z profesora. To już jest objaw niezdrowy, wręcz chorobowy, gdy miast smakować świat, zaczynam bredzić. Niestety, a może właśnie stety przyszedł czas tworzyć dalej nowe teorie o życiu. Właśnie wymyśliłem teorię poznawania.

Kulista teoria poznawania świata.

Rodzący się człowiek, można by określić, że o świecie wie tyle, na ile jest głodny. Dorastając i przyjmując powoli pozycje pionową poznaje coraz to większy obszar otoczenia, coraz więcej rozumuje pojęć encyklopedycznych i zjawisk fizykochemicznych. Licząc zdobytą wiedzę i umiejętności o otaczającym świecie do mijającego czasu życia takiego oseska, horyzont z każdym dniem powiększa się bardzo szybko. Obrazowo proces ten przypomina płaską miseczkę napełnianą eliksirem inteligencji. Podwórko, przedszkole i nauczanie początkowe zagadnienie poznania dalej poszerza, choć nie jest już tak intensywne. Czara, jaka się tworzy przybiera kształt kaganka oświaty, który już przy swoim brzegu nie jest aż tak szeroki. Bo zagadnienia już nie tak łatwo wchłaniają się w umysł ucznia. Zaczynają oddziaływać obiektywne i środowiskowe uwarunkowania i nie pozwalają na ekspansywne poszerzanie horyzontów. Czas dorosłości wymusza działania w sferze egzystencji, co często powoduje zawężenie pola widzenia obywatela tylko do przyziemnych spraw. Na starość, niestety utrzymywana wiedza obejmuje tylko przypadki chorobowe. A w godzinie ostatniej człowiek widzi już tylko światełko w tunelu. Tak, więc naczynie poznania świata doczesnego zamyka się i w idealnym przypadku przyjmuje kształt kuli. Ale jak to w życiu, bardzo często kształt tego naczynia odbiega od wzoru x²+y²+z²=r².  Większość społeczeństwa obserwowana przeze mnie tworzy naczynia o zarysie jaja. Stąd częste określenie wielu osób jako jajogłowi. Spora grupa poznajaca świat przez pryzmat szkła, zawęża swój światopogląd do wzoru C2H5OH, otrzymując ładne naczyńko niczym nie odbiegające od rzeczywistego stojącego na stole. Zdarzają się zdolne dzieci, ale z zaprzepaszczonym talentem w wieku dojrzałym. Przypominają wtedy dorodną gruszkę, co zapewne ma podstawy w stosowaniu chemicznych zdobyczy myśli ludzkiej. Z historii znane są postacie wybitne, ale o krótkim życiorysie. Ich inteligencja rysuje się w format dysku jakim rzucają lekkoatleci. Przelatują szybko i zostawiają wyraźny ślad na ziemi. Przykładów odbiegających od idealnej kuli można by mnożyć. Ale to jest tylko zarys mojej myśli. Do czego może ta hipoteza służyć? Nie wiem. Ale wiele jest na świecie teorii nic nie wyjaśniających, więc i moją dokładam, aby każdy mógł opisać wygląd „naczynia poznania” swojego i bliźniego. I jakaż satysfakcja, gdy będzie można wyrzucić drugiemu jego mizerny kształt naczynia poznania nie uwłaczając jego godności fizycznej i niedoskonałości anatomicznej. Pozdrawiam i czekam na określenie mojego IQ. Grzegorz